deze zomerse maand is koud in mijn hart,
zo bitter sinds jij zo plots verdween,
ook al is de lucht zo zuiver blauw,
ik rouw,en kleur alles zwart om me heen.
laat alles toch gewoon gelogen zijn,
en breng me terug toen ik nog bij je was,
je was niet slecht enkel gevuld met onzekerheid,
lijm me niet,ik voel me een gebroken glas.
deze pijn is het ritme van iedere seconde,
nooit zal het ondraagelijke verdwijnen,
tot mij ontwaakt wat jou is overkomen,
dan pas,pas dan zal deze maand weer schijnen...