langs t karrespoor
langs t karrespoor van vervlogen jaren
waar statige wijnstokken berghellingen bevolken
dicht tegen de oever van de brede moezel
kon jij in volle glorie eens je schoonheid vertolken
De mystiek van een oud statig huis
met achter je een vervallen toren
in de stilte van de eeuwen oude stenen
kan je in verbeelding de stemmen horen
Een muur vol schimmen, t zonlicht speelt
langs de weg een huis totaal in puin
water danst tot aan de muur, langs t karrenspoor
brandnetels vieren nu hoogtij in de tuin
Zie ik druivenplukkers tegen een helling
in t zonlicht, de tijd slechts als rover
nu tellen enkel jaren van verval
niet meer dan een ruïne bleef van je over
Reacties op dit gedicht
| bijouken: | Donderdag, oktober 12, 2006 17:40 |
| Een mooie verwoording van hoe het was en het zijn. Kortom van het leven. Prachtig beschreven. Groetjes. |
|
| Annemieke van der Ven: | Donderdag, oktober 12, 2006 15:33 |
| Wauw..... een genot om te lezen/zien liefs... |
|
| mums: | Donderdag, oktober 12, 2006 14:16 |
| wat een prachtig, beeldend gedicht. liefs mums |
|
| arie: | Donderdag, oktober 12, 2006 12:51 |
| Jij kwam en zag en ervoer de tijden van welleer, het nu ben jij, met al jouw warmte knuff, arie |
|
| tears for you: | Donderdag, oktober 12, 2006 10:03 |
| wat prachtig ,echt schitterend mooi tears |
|
| sunset: | Donderdag, oktober 12, 2006 09:51 |
| Meenemend tonend nmooi van jou. Liefs en fijne herfstdag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||