Gekwetste ziel

De huid van de gekwetste ziel
huilt druppels van zout vocht -

de wonden likkend vol pijn

die ze heeft na de brute val.

Zo diep is ze nog nooit gegaan -

Zo hard is ze nog nooit gekrenkt. Haar liefde pantserend gekoesterd breekt waar de lijm is gescheurd - de gapende gaten vloeien leeg zonder enig besef van de kilte. Zo duister is het nog nooit geweest - Zo zwart is het nog nooit gekleurd. De huid van de gekwetste ziel hunkert naar de beloofde troost - het gestolde bloed, haar gebarste pel bij elkaar schrapend in vertrouwen. Zo triest heeft zij nog niet gesmeekt - Zo hoopvol heeft zij nog niet gelonkt. De huid van de gekwetste ziel sluit de sluizen van haar smart - de littekens tellend vol berouw laat zij ze voor wat ze zijn.

Geschreven door

Truus van Eijk

Reacties op dit gedicht

Truus van Eijk vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

mums:	Zondag, oktober 15, 2006 22:09
heel graag gelezen. die laatste twee regels maken het zo mooi af. liefs mums

[-AnouK-]:	Zondag, oktober 15, 2006 19:14
gewelsig geschreve xxx anouk

Tijgertje:):	Zondag, oktober 15, 2006 19:13
prachtig neergezet! liefs

sunset:	Zondag, oktober 15, 2006 18:52
Een pracht van een verwoording door mij graag gelezen. Liefs en knuf, sunset

Over dit gedicht

Auteur: Truus van Eijk
Gecontroleerd door: Innerchild
Gepubliceerd op: 15 oktober 2006
Thema's: [Verdriet] [Troost]