bijzonder
ooit
lang, lang geleden
zag ik je staan
verwondering
in mij
toen
zo lang, lang geleden
wilde ik
jou
aan mijn zij
zo vreselijk
veel momenten
zijn sindsdien
voorbij
gegaan
verdrongen
in de tijd
mensen komen
mensen gaan
momenten
van verdriet
maar ook plezier
brachten mij door de tijd
in het nu
en het hier
en hier sta ik dan
op eigen wortels
ik glimlach
en verwonder
jij woont
nog altijd in mijn hart
niet zo verrassend
maar wel
heel bijzonder
Reacties op dit gedicht
| Oxygénéé: | Maandag, januari 01, 2007 13:37 |
| nog zo eentje! erg knap hoor... |
|
| Maik Dekker: | Zondag, oktober 22, 2006 22:49 |
| Heel erg mooi. Herkenbaar ook dat iemand zo belangrijk voor derest van je leven kan zijn... Liefs, Maik |
|
| julius dreyfsandt zu schlamm: | Zondag, oktober 22, 2006 17:52 |
| leuk,,,,,mooi proces hans |
|
| bijouken: | Zondag, oktober 22, 2006 16:06 |
| Mooie woorden, herkenbaar. En dan komt...had ik maar... Wat moet zijn zal zijn. Lieve knuffel. |
|
| moonwoman: | Zondag, oktober 22, 2006 16:04 |
| subtiel en mooi geschreven... lieve groeten. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: monique-B | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||