Schreef zij de letteren, of las ze hen alleen
lievend, de woorden, de vrede in de witte regels
Verleden speelde nooit een rol, zij leefde in
toekomende tijd, al hadden de eeuwen haar sterk
vertegenwoordigd in, buiten zinnen van woede
of uit liefde voor haar enigheid.
Uniek, noemden zij, zij schreef zich slechts de eenzaamheid
omdat ze andersdenkenden vermoeide met haar leugens
over leugens – twee keer negatief bracht positief- en vleugels
had ze nooit gehad. Maar ze vleugelde op de piano, in allegro
tegengesteld aan al wat draaide, aaide zij de wijzers van
de klok en stierf zij in een wiegedood.