ik hoorde het elke dag: alles komt goed...
elke dag: wees gerust.
maar hoe komt alles goed, als niemand iets doet
komt alles ook goed? ik was me nergens van bewust...
"het komt niet goed" heb ik lang gedacht
ik gaf mezelf steeds de schuld
maar het is zo, alles komt goed, als je lang genoeg wacht
maar ik had niet genoeg geduld...
ik vond mezelf raar en dom.
ik kon volgens mezelf niks goed doen
maar ik bedenk me nu : hoe ik de weg naar mezelf vond
ik kan voor anderen nu veel doen
mijn vrienden zeggen: je bent heel speciaal
een goed luisterend oor
maar ik vind mezelf heel normaal
en het lijkt alsof ik niet wil dat ik ze hoor
ik voelde mezelf schuldig...
ik dacht dat ik niemand genoeg aandacht gaf.
ik dacht: straks worden ze nog ongeduldig
maar ze bleven in me geloven, ze vonden me niet laf.
ik ben lange tijd onzeker geweest.
maar m'n vrienden waren er altijd.
daar ben ik hen heel dankbaar voor, van hen hou ik het meest
ik wil jullie zegge: zorg altijd dat je jezelf nie teveel verwijt
heel erg veel liefs, eva