Hel
Langzaam glijd ik weer naar beneden in
mijn donkere, duistere en eenzame hel.
Ze zijn er weer, voel me onbegrepen,
voor hen is het slechts een puberspel.
Ik voel me bang en ga weer ten onder
aan mijn onmacht en dat doet zeer.
Zou zo graag willen dat het eindelijk
stopte, maar vraag me af, wanneer?
Laar mij maar dus weer onderduiken,
zet mij maar in een hoekje neer.
Ik wil alles rustig kunnen overdenken
want haatgevoelens doen zo zeer.
Ooit zal het wel weer rustig worden,
ben nu zwartgallig maar snap het wel.
Voorlopig zit ik weer in het donker,
laat mij maar rotten in mijn hel!!!
mijn donkere, duistere en eenzame hel.
Ze zijn er weer, voel me onbegrepen,
voor hen is het slechts een puberspel.
Ik voel me bang en ga weer ten onder
aan mijn onmacht en dat doet zeer.
Zou zo graag willen dat het eindelijk
stopte, maar vraag me af, wanneer?
Laar mij maar dus weer onderduiken,
zet mij maar in een hoekje neer.
Ik wil alles rustig kunnen overdenken
want haatgevoelens doen zo zeer.
Ooit zal het wel weer rustig worden,
ben nu zwartgallig maar snap het wel.
Voorlopig zit ik weer in het donker,
laat mij maar rotten in mijn hel!!!
Reacties op dit gedicht
| Vampi...: | Woensdag, november 01, 2006 18:17 |
| Wooow dit is het beste dat ik ooit heb gehoord dit is de top ga zo door mischien vind je mijn gedichten ook niet slecht zoek maar eens bij mijn naam liefs Vampi... | |
| sunset: | Dinsdag, oktober 31, 2006 13:59 |
| Ik weet inderdaad wat eenzaamheid - zelfs met mensen om je heen - kan doen. Treffend. Liefs en mijn omarmende genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: m@rj@n | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||