Gedicht van de nacht
Met ogen toe zit ik te schrijven,
laat de woorden los tot mij drijven.
Mijn vingers spontaan heen en weer,
mijn gedachten zijn er niet meer
Geheel zwart is het daarbinnen,
dan kan nu de geest beginnen
Woorden worden neergeschreven,
zonder betekenis zijn ze aan het zweven
Jij noch ik weten waar ze op doelen,
maar toch, ik weet hoe ze voelen
Sommigen ijzig koud en kil,
anderen verschroeiend heet
Negerend ieders vrije wil,
bezorgend sommigen angstig zweet
Mijn vingers slaan aan het trillen,
dit is niet hoe zij het willen
Langzamer schrijf ik deze woorden neer,
ach, ik geef het op en open mijn ogen
Maar opnieuw sluit ik mijn oogleden weer,
er komt nog, dit zou zo niet mogen
Ondertussen komen geluiden nabij,
stappen hoor ik, lichte tokken komen er bij
Dan beginnen ook mijn armen te beven,
wat is het dat controleert mijn leven
Nog steeds zijn mijn ogen gesloten,
in de verte geluid klinkend als schoten
Ik luister...en hoor niets,
ik luister weer... nog steeds niets
En dan ja dan... ja dan... totaal onverwacht,
een koude, kille wind kreeg mij in haar macht
Verlamt, door angst totaal bevroren,
maar toch gaan mijn vingers als tevoren
Ik wacht, tot er iets gebeuren zou,
maar er gebeurt niets, alleen maar kou
Mijn verloren gedachten komen weder,
beetje bij beetje dalen ze neder
Mijn ogen openend begin ik te lezen,
wat mijn vingers hadden neergeschreven
Vol ongeloof bekijk ik wat voor me ligt,
het kan niet waar zijn, ik zwicht
Er staat geen enkel woord... niets,
één grote leegte, een verzwelgend... niets
laat de woorden los tot mij drijven.
Mijn vingers spontaan heen en weer,
mijn gedachten zijn er niet meer
Geheel zwart is het daarbinnen,
dan kan nu de geest beginnen
Woorden worden neergeschreven,
zonder betekenis zijn ze aan het zweven
Jij noch ik weten waar ze op doelen,
maar toch, ik weet hoe ze voelen
Sommigen ijzig koud en kil,
anderen verschroeiend heet
Negerend ieders vrije wil,
bezorgend sommigen angstig zweet
Mijn vingers slaan aan het trillen,
dit is niet hoe zij het willen
Langzamer schrijf ik deze woorden neer,
ach, ik geef het op en open mijn ogen
Maar opnieuw sluit ik mijn oogleden weer,
er komt nog, dit zou zo niet mogen
Ondertussen komen geluiden nabij,
stappen hoor ik, lichte tokken komen er bij
Dan beginnen ook mijn armen te beven,
wat is het dat controleert mijn leven
Nog steeds zijn mijn ogen gesloten,
in de verte geluid klinkend als schoten
Ik luister...en hoor niets,
ik luister weer... nog steeds niets
En dan ja dan... ja dan... totaal onverwacht,
een koude, kille wind kreeg mij in haar macht
Verlamt, door angst totaal bevroren,
maar toch gaan mijn vingers als tevoren
Ik wacht, tot er iets gebeuren zou,
maar er gebeurt niets, alleen maar kou
Mijn verloren gedachten komen weder,
beetje bij beetje dalen ze neder
Mijn ogen openend begin ik te lezen,
wat mijn vingers hadden neergeschreven
Vol ongeloof bekijk ik wat voor me ligt,
het kan niet waar zijn, ik zwicht
Er staat geen enkel woord... niets,
één grote leegte, een verzwelgend... niets
Reacties op dit gedicht
| dreadqueen: | Zaterdag, november 18, 2006 12:20 |
| ik zie vele woorden die vormen mooie zinnen met als eindresultaat een prachtig gedicht!!!Groetjes | |
| MizzTeaQ: | Dinsdag, november 07, 2006 18:36 |
| ik volg Sunset in z''n reactie , maar wat mooi geschreven... fijne avond! liefs , |
|
| sunset: | Woensdag, november 01, 2006 08:47 |
| Een diep droef verlangen breng je hier, heel mooi verwoord, over. Liefs, sunset |
|
| tears for you: | Woensdag, november 01, 2006 08:05 |
| heel mooi ,een prachtgedicht tears |
|
| lonely 1: | Woensdag, november 01, 2006 01:51 |
| jammer voor jou en voor ons, maar wat er nu staat is wel heel mooi! liefs, lonely 1 |
|
| elien*: | Woensdag, november 01, 2006 01:14 |
| heel erg mooi knap verwoord xx groetjes elien |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lone Wolf | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2006 | ||
| Thema's: | ||