Naar het niets ben ik aan het staren,
ik wil mijzelf niet sparen.
Ik denk aan de pijn,
die voor altijd bij mij zal zijn.
Nooit zal ik vergeten hoe ik mensen verloor.
En toch ga ik door.
Ook al zou ik zo graag willen gaan,
om ergens anders voort te bestaan.
Om alles achter me te laten,
maar helaas mijn vrienden hadden mij in de gaten.
ze hadden door wat ik van plan was te doen,
en zijn er over gaan praten toen.
nu heb ik hulp gekregen, maar het maakt me klein,
omdat ik eigenlijk zelf sterk genoeg wil zijn.
ik wil zelf kunnen overwinnen, vergeten jou dood.
Ik wil mezelf kunnen redden uit deze nood.
Ik voel me zwak, ik voel me klein,
en daarom kan ik mezelf niet meer zijn.
achter mijn masker loop ik de hele dag,
en niemand die het zag.
totdat ik het niet meer kon,
en vanaale sover zelfmoord verzon.
nu moet ik zo vaak praten,
en schijnt niemand me met rust te kunnen laten.
Ik moet het zelf leren op te lossen, alleen
ook al loopt iedereen dan om mij heen.
ik voel me zwak, nu ik het alleen niet kan,
en daar baal ik van.
het voelt slecht, alsof ik niks waard ben,
omdat ik mezelf nu ook niet meer ken.
hoe moet ik leven,
hoe moet ik alles uit handen geven?
krijg ik jullie, dode mensen, daarmee terug?
en een beetje vlug?
Ik wil ook zelfmoord plegen, zoals jullie dat deden,
jullie polsen doorgesneden.
ik wil achter jullie aan..
om niet meer verder te bestaan.
dan hoef ik niet meer te huilen,
niet meer mezelf te verschuilen.
geen rood meer te zien,
en geen pijn te voelen bovendien