woorden in mijn hoofd
ik schreeuw ze
ik gil ze
stilzwijgend roep ik ze door de overvolle ruimte
gevuld met mijn gedachten
zonder enig ander levend wezen die gek genoeg is om in deze kou, op dit tijdstip naar buiten te stappen
ik laat het jóú weten:
ik voel me rot, ondanks dat ik niet weet waarom.
en die woorden?
weerspiegelen wanhoop,
want waarom zou je schreeuwen als je je rot voelt en niet wilt dat iemand dat merkt?
en waarom zou je gillen als je er niet mee bedoeld 'kijk naar me, let op mij'?
laat me gewoon met rust
laat mij mijn gang maar gaan
het komt wel goed, heus
misschien niet vandaag,
misschien niet morgen,
maar eens zal het okee zijn...