De rots die in de branding staat
word geslagen door de golven
de zoute zee bijt in het steen
en langzaam wordt het gepolijst
Wat ik als zekerheid wil zien
van ultieme kracht
wordt door stormen aangevallen
rigoureus en hard wanneer zij dat willen
Volledig geknakt zijn de takken
van de boom die al tijden daar stond
maar het niet meer uithield
door de pogingen van moeder natuur
Maar de rots blijft statig staan
eye witness: | Vrijdag, november 03, 2006 21:20 |
die rots blijft jaar in jaar uit staan... van steen zo sterk... of je moet natuurlijk de stalagtieten bedoelen... die druppen zichzelf lek naar verloop van tijd... best triest overigens... oh! Maar mooi geschreven dus... ;) |
|
MizzTeaQ: | Vrijdag, november 03, 2006 13:03 |
Mooi! Liefs , |
|
*Ria Klein Herenbrink* Raira: | Vrijdag, november 03, 2006 13:00 |
zo lijkt het maar in werkelijkheid zal ook de tijd zijn sporen daar op achterlaten maar wel erg mooi verwoord liefs Ria |
|
Windwhisper: | Vrijdag, november 03, 2006 12:10 |
eens slaat voor die rots ook de erosie toe en slijt hij af, door de tand des tijds, maar ik vind het een pracht gedicht. liefs Cobie |
|
Cora (ZIJ): | Vrijdag, november 03, 2006 11:44 |
een rots in de branding wordt ook met je jaren gladder en gladder, | |
sunset: | Vrijdag, november 03, 2006 11:30 |
Ja, omdat wij niet de tijd van leven hebben. Anders zou je kunnen zien hoe zelfs de rots weggesleten wordt. Treffend, tonend. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 03 november 2006 | ||
Thema's: |