Tranen uit Atlantis
de herinnering is gebleven
goed bewaard haar diepste geheim
dat in weemoed tranen doet
als een losvliegend tapijt
vloog je in wilde Fatha;s
tot Morgana je trof met
haar lichten groet
maar met iedere stap
dat je haar volgde
leek ze steeds verder
van je af te gaan
als vreesde zij jouw
lot te verdwijnen
zoals eens Atlantis
vloeiend was vergaan
tot op de bodem
van haar eeuwig
graf bevocht je
de aarde tot in
de bron van bitter
en zoet,
vrij in haar laatste
schijn
knielend ter aarde
in het licht
dat immer lief en rein
stralen blijven
doet ...
goed bewaard haar diepste geheim
dat in weemoed tranen doet
als een losvliegend tapijt
vloog je in wilde Fatha;s
tot Morgana je trof met
haar lichten groet
maar met iedere stap
dat je haar volgde
leek ze steeds verder
van je af te gaan
als vreesde zij jouw
lot te verdwijnen
zoals eens Atlantis
vloeiend was vergaan
tot op de bodem
van haar eeuwig
graf bevocht je
de aarde tot in
de bron van bitter
en zoet,
vrij in haar laatste
schijn
knielend ter aarde
in het licht
dat immer lief en rein
stralen blijven
doet ...
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, november 07, 2006 10:28 |
| Prachtige graag door mij gelegen pathos (En inderdaad hé, de lengte speelt zeker een rol). Liefs en nog een heel fijne inspiratievolle dag, sunset |
|
| Panta Rhei: | Dinsdag, november 07, 2006 07:37 |
| mooi. En die titel is geweldig. liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stan Rams | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2006 | ||
| Thema's: | ||