De smeerput.

Ik ben altijd een grappenmaker geweest.

Er zijn veel mensen die anderen voor de gek houden, maar er zelf niet tegen kunnen als zij zelf beetgenomen worden. Ik kan dat wel.

Mijn overbuurvrouw Ann was van het eerste type. Zij was erom bekend dat zij allerlei fratsen uithaalde, maar zelf kon zij niets verdragen.

Zij had mijn vrouw al enkele keren te pakken gehad en ik vond dat het stilaan tijd werd dat ook zij eens,‘van Jan kreeg’, dat is een oude, Antwerpse uitdrukking.

Op 1 april zou ik toeslaan.

Ik had mij zorgvuldig voorbereid. Ann’s nevenbuur was op de hoogte gesteld, en die was gereed om mee te werken.

Die dag, vroeg in de morgen, stapte ik naar buiten met twee paaltjes, een rood met wit plastiek lint - dat ik van een vriend straatwerker, gekregen had – en een hamer.

Ik haalde mijn auto uit de garage en zette die een heel eind verder in de straat. Daarna begon ik de paaltjes aan beide kanten voor mijn oprit in de grond te drijven.

Ik zag dat Anneke vanachter de gordijnen mijn eigenaardig gedoe met enorme belangstelling volgde.

Ik had ook niet anders verwacht, want Anneke was altijd zeer graag op de hoogte over wat er in onze straat gebeurde.

Ik spande het lint van de ene paal naar de andere en haalde een schop en een houweel uit de garage.

Anneke plakte tegen het raam.

Ik haalde één plavuis van tussen de betegeling.

Dat werd Anneke teveel. Zij kwam naar buiten en moest uitleg weten.

“ Wat ga je doen Roger?” vroeg zij nieuwsgierig.

“Ik ga een smeerput maken Anneke.”

“Waar?”

“Ha, hier.”

“Zomaar op de straat Roger?”

“Het is toch mijn garage en mijn oprit Anneke, wie zou er wat op tegen hebben. Jij toch niet?”

“Neen, neen Roger, dat niet.”

Anneke wist dat ik een rare vogel was, maar dat had ze toch niet verwacht.

“Het is toch gevaarlijk zo’n smeerput, zomaar op straat. Heb je er al eens aan gedacht dat er mensen kunnen invallen, vooral ’s nachts.”

“O ja, maar dat heb ik voorzien Anneke. Ik ga er een grote houten plaat over leggen als ik de smeerput niet gebruik.”

“Ik vind het toch maar raar hoor Roger. Ik denk niet dat het mag van de gemeente.”

“Niet aantrekken meisje. Als de put klaar is, mag Fernand zijn wagen ook bij mij komen smeren. Dat spaart jullie toch ook weer geld uit, nietwaar.”

Daar was ze het mee eens, maar zij bleef het een vreemde bedoening vinden.

Anneke ging terug naar huis, vanachter het raam gluren naar mijn werkzaamheden.

Ik bleef wat lummelen met mijn schop en houweel en deed net of het niet lukte.

Plots ging ik naar binnen en kwam terug buiten met vijf staven dynamiet.

De dag tevoren had ik een bezemsteel netjes in vijf stukken gezaagd, ze daarna bij elkaar geplakt met drie strippen rode tape, in het midden had ik een dikke witte veter bevestigd, die sterk op een lont leek.

Met het zo gezegde springtuig stak ik de straat over.

Ik liep regelrecht naar de buurman naast Anneke.

Waarna die in zijn wagen stapte en die een heel eind verder ging plaatsen.

Dan ging ik met de springstof in mijn handen bij Anneke aanbellen.

Met de angst in haar ogen keek zij naar de gezaagde bezemstelen.

“wat is dat?” vroeg zij bang.

“Dynamiet,” zei ik.

“Waarom?”

“Ach Ann, ik heb geen zin om mij krom te werken aan die put. Eén ontploffing en alles is kant-en-klaar.”

“Ben jij gek geworden Roger?”

“Hoezo, Je moet geen schrik hebben hoor, ik heb alles feilloos berekend. Ik kwam enkel vragen of je even de rolluiken wilde aflaten, het is maar voor je ruiten. En Anneke je kunt best onder je tafel kruipen tot het voorbij is, je kan nooit weten.”

“ Gadverdamme, Roger, jij bent een gevaarlijke zot.” vloekte zij.”

Voor zij verder nog wat kon inbrengen, stapte ik naar de overkant en legde de dynamietstaven in het midden van mijn oprit.

Ann’s blinden zakten razendsnel.

Ik had voor de gelegenheid een kartonnen vis uitgesneden en hing die voor Ann’s deur.

Ik wachtte vijf minuten, tien, een halfuur, toen werd ik ongerust en begon op de ruit te kloppen.

Een verschrikte Anneke opende uiteindelijk de deur op een kier.

“Is het gedaan?”vroeg ze. “Ik heb geen knal gehoord.”

Zij had heel die tijd plat op haar buik onder de tafel gelegen wachtende op de ontploffing.

Nadien, heeft Anneke maanden lang geen woord meer tegen mij gesproken.