Mijn kleinkind zoë ligt naast mij
Mijn kleinkind zoë ligt naast mij
En haar lachje maakt mij zo blij
Ze kijkt niet eens naar de tv
Want Opa is geen nummer twee
Zo voel ik mij ook toch weer goed
Daar waar ik angstig uitbloed
Telt mijn generatie nog mee
Door mijn lief kleinkindje, mijn fee
Dus zoals het leven ontwaakt
Voel ik plots mij liefde geraakt
In al wat ik niet geven kon
Alsof het al opnieuw begon
Jong en oud staan alhier dus klaar
Tegen het corruptie gevaar
Maar dan komt de vraag en vraagt men
Zijn al die ideëen van hem
En haar lachje maakt mij zo blij
Ze kijkt niet eens naar de tv
Want Opa is geen nummer twee
Zo voel ik mij ook toch weer goed
Daar waar ik angstig uitbloed
Telt mijn generatie nog mee
Door mijn lief kleinkindje, mijn fee
Dus zoals het leven ontwaakt
Voel ik plots mij liefde geraakt
In al wat ik niet geven kon
Alsof het al opnieuw begon
Jong en oud staan alhier dus klaar
Tegen het corruptie gevaar
Maar dan komt de vraag en vraagt men
Zijn al die ideëen van hem
Reacties op dit gedicht
| lommert: | Zondag, november 12, 2006 10:15 |
| liefde vol teer...en inderdaad de laatste strofe( sorry) heb ik weggelaten;) stevige groet willem |
|
| sunset: | Zondag, november 12, 2006 09:53 |
| Laatste strofe snap ik niet (zo goed) en past (volgens mij) niet echt bij het voorgaande. Graag gelezen, behalve misschien het laatste. Liefs en fijne zon-dag, sunset |
|
| Windwhisper: | Zondag, november 12, 2006 09:20 |
| Lief wel hoor, zo met dat kleintje naast je. een knuf Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 12 november 2006 | ||
| Thema's: | ||