vluchten voor mannelijk verpleger
Wat moet ik nu doen
kan nu niet praten
geen woorden kunnen uiten
het slikken van mijn woorden
een masker kwam ter pas
wil en kon niet praten
iets hield me tegen
angst wat me tegen hield
ben ik wel veilig
doen ze me niks aan
twee verschillende verpleger
vandaag die de groep leiden
ik wilde vluchten naar huis
me verbergen tegen hen
maar wat ik ook verzon
kwam er niet onder uit.
p.s me verpleegster is ziek
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Maandag, november 13, 2006 16:35 |
| Inner heeft gelijk lieverd. Liefsliefs, switi lobi |
|
| Innerchild: | Maandag, november 13, 2006 15:58 |
| Ik begrijp je verwarring. ''t Zal vast wel confronterend geweest zijn. Maar jij slaat je er wel doorheen. Met vallen en opstaan. Vallen mag, hoor ! Daar is niks mis mee. En er zijn altijd wel anderen die je weer helpen opstaan. Je kan het soms wel alleen ! Knuf, Innerchild |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2006 | ||
| Thema's: | ||