Hoor al dat leven van stoelen en bo
Hoor al dat leven van stoelen en borden
Van vorkjes, lepels die hongerig worden
Daar waar onze kindjes zich amuseren
Als ze maar kunnen smullen als beren
Eerst is het wat hollen trekken en duwen
Doch na eens elk op zijn plaats gaat dit luwen
De stilte vult die hongerige gaten
Ze zitten er zelfs niet meer bij te praten
Eens de grootste eetlustwind voorbij gewaaid
Wordt er met de oogjes in het rond geaaid
Is het één of andere bord niet beter
En die vraag maakt de koude soep veel heter
Het ene stuk vlees wat groter of kleiner
Al naar eigen dunk en lust ook wat fijner
Zo blijf ik als laatste aan tafel zitten
Todat de afwassers over mij vitten
Van vorkjes, lepels die hongerig worden
Daar waar onze kindjes zich amuseren
Als ze maar kunnen smullen als beren
Eerst is het wat hollen trekken en duwen
Doch na eens elk op zijn plaats gaat dit luwen
De stilte vult die hongerige gaten
Ze zitten er zelfs niet meer bij te praten
Eens de grootste eetlustwind voorbij gewaaid
Wordt er met de oogjes in het rond geaaid
Is het één of andere bord niet beter
En die vraag maakt de koude soep veel heter
Het ene stuk vlees wat groter of kleiner
Al naar eigen dunk en lust ook wat fijner
Zo blijf ik als laatste aan tafel zitten
Todat de afwassers over mij vitten
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, november 14, 2006 08:54 |
| Heel herkenbaar voor iemand die vroeger aan een tafel met twaalf, dertien zat. Treffend mooi gedeeld. Liefs en fijne dag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2006 | ||
| Thema's: | ||