noden
en toen was het stil
stiller dan de frêle lucht
zweefde langs de nacht
nevelend aan mijn voorbij
stil om het verdriet
dat traant uit zielen verlaten
gepijnigd door het vragen
verstomd antwoordloos
wijl een sprank mijn blik
vangt in de waterige maan
omringd met sterren
als hoeder van het donker
stil laat ik gedachten gaan
meer voel, dan denken ooit
en blaas in klein gebaar
naar hen die noden
vanuit mijn hart
eenlings mogelijk nu wakker
hier en daar, edoch verbonden
met licht en kracht
H.J.: | Dinsdag, november 21, 2006 01:21 |
heel mooi , en heel liefdevol. wowww kusszz |
|
M@rcel: | Vrijdag, november 17, 2006 13:01 |
wat een pracht gedicht Maria ben er stil van...zo mooiii Liefs M@rcel |
|
switi lobi: | Vrijdag, november 17, 2006 09:59 |
Ja lieverd...zo ben jij, zwevend in jouw elfentaal warmte en kracht bieden aan hen die verbonden zijn... Dikke kus Liefsliefs, switi lobi |
|
sunset: | Vrijdag, november 17, 2006 09:00 |
Zo liefdevol zacht delend mooi. Liefs en mijn warme genegenheid, sunset |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2006 | ||
Thema's: |