Wind onder mijn vleugels,
Ik kan je niet zien, je niet omarmen,
maar ik voel dat je er bent.
Je streelt me zachtjes door mijn haar,
blaast de blaadjes weg voor mijn voeten.
Je weet niet hoe het is, te zijn in het onbekende,
niet te kunnen zien en voelen wat ik zie.
Ook al strooit de regen zijn tranen in het rond,
Jij snoert me dan gauw de mond en huilt mijn
angst weg voor de stille waters die rivieren worden.
Draag me niet maar leun op me,
grijp niet in het rond maar hou vast,
Hoop niet op maar verlang, zo eenvoudig