Herinner mij
De nacht overschaduwt een hemel
vol gedachten. Wetend dat de warme
zonne gloed bevroren wordt door kilte
van de winter. Waarna ze vervolgens
langzaam afsterft zoals de bladeren van een
bloem, het langzaam loslaten,
één voor één vaarwel zeggend.
Herinner mij,
bij het vallen van de avond, een ontmoeting
in de deuropening, het doven van het licht.
Een laatste blik, een laatste zucht, adem voelend
op je gelaat…
Sterren hoog aan de hemel
Een laatste sprankeling voor de traan die
de laatste aanraking vertoont. Wegen van
onzekerheid en angst verscholen in de
mist van de eenzaamheid van het hart.
De volle maan schuilend achter bomen, die
elk hun verhaal vertellen, wetend over hoe
het leven in elkaar steekt. Tevergeefs heen en
weer wiegend, een afkeurende blik over het reilen
en zeilen van het gebeuren.
Herinner mij,
bij de volgende keer dat de nacht eeuwen duurt,
bij de traan die uit je ooghoeken verschijnt, bij
het vallen van de bladeren en het grijs kleuren van
je wereld.
Herinner mij,
alsjeblieft, herinner mij,
al is het voor de laatste keer.
Over dit gedicht
| Auteur: Angel13 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2006 | ||
| Thema's: | ||