Papa heeft veel geld,
mama heeft dat niet.
Toch zorgt ze goed voor ons,
maar papa ziet dat niet.
Mama geeft veel geld uit aan
auto's en aan drank.
De nieuwe man in huis drinkt veel,
maar sinds kort heeft hij weer een baan.
Mama zegt
dat papa teveel alleen beslist.
niet met haar overlegt,
over wanneer mijn zus en ik bij hem zijn.
Bij papa thuis is het anders,
geen ruzies over drank en gebrek aan geld.
Maar daar voel ik me schuldig.
Hij was ooit mijn grote held.
Hij koopt veel spullen voor mij en mn zus,
veel onnodige frutsels en franje.
We geven elkaar soms een knuffel en een kus,
maar zeggen nooit "Ik hou van je!"
Het geeft verwarring,
het gevoel te moeten kiezen tussen de twee.
De frustratie begon mijn zelfbeschadiging,
en het bracht veel verdriet mee.
Verdriet dat ik niet durf uit te spreken.
Mama zegt dat ik van mn vaders' geld gebruik moet maken,
veel geld aan hem vragen, veel met hem kopen.
Dat kan en wil ik niet van hem vragen.
Papa geeft ons alles waar we om vragen.
Ik voel me er continu schuldig om.
Mama vindt mijn gedachtegang hierover maar stom.
Huilen erover kan ik niet,
want huilen, dat is zwak!
Toch heb ik veel verdriet,
omdat mijn hart in 1000 stukken brak.
Ik wil mama en papa gelukkig zien,
samen bij elkaar.
Dat is het enigste wat ik wil.
Dan is alles perfect, alles klaar.
Het geld raakt langzaam op bij mam,
ze is niet gelukkig op deze manier.
Ze moet weg bij die nieuwe man.
Dan hebben we met z'n drietjes weer plezier.
Als papa dan weer komt,
zijn we weer met z'n allen samen.
Dan is de cirkel rond.
Het is alles wat ik wil, God. --- Amen.
Is het niet egoistisch als iemand zegt:
" 'K heb liever m'n papa hier van een nieuwe man"
Ik heb toch het recht,
op dat ik mn ouders samen hebben kan?
Blijkbaar geldt dat niet voor iedereen,
niemand denkt zoals ik dat doe.
Ik ben al jaren alleen.
Ik ben nu alleen maar moe.
Moe van het vechten tegen alle pijn,
en alle destructieve gedachten.
Wetend dat er niemand voor MIJ zal zijn.
Dit is niet wat ik van het leven verwachtte.
Toch vreemd dat er van een scheiding zulke rare dingen in je hoofd gebeuren.
Automutilatie, eetstoornissen, geen emoties meer van verdriet.
Het valt ten zeerste te betreuren,
want kiezen lukt me nogsteeds niet.
Want hoe moet ik nou kiezen,
Nu ik tussen beide vuren in sta?
Ik sluit verdrietig m'n ogen,
in de hoop dat het een droom is die snel voorbij zal gaan.