mijn hoofd in splinters
wat was ik voorzichtig
toen de man in mij
het kind wilde wurgen
ik spartelde niets tegen
en liet het stikken
in mijn hart
nu, de pijn
broederlijk omarmend
is het leven voorbij
van de jonge onschuld
van de oude wanhoop
en staak ik de adem
tot mijn hoofd in splinters
uiteenspat en elk van u
besprenkelen zal met de hoop
dat niet iedereen
dezelfde angsten deelt
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Maandag, januari 08, 2007 20:08 |
Zo ... en nu nog even Ons Gejefte een warme knuffel geven - al wil ik daarmee geen afbreuk doen aan de intensiteit van dit schitterend gedicht. Uw beeldspraak is om van te smullen, eerwaarde. |
|
| Innerchild: | Dinsdag, november 28, 2006 16:11 |
| Dit leest pijnlijk en voelt ook pijnlijk ... ai ! (voor mij dan toch !) M. |
|
| kerima ellouise: | Maandag, november 27, 2006 13:10 |
| knap !!!!!!!!!!! liefs , kerima ellouise |
|
| sunset: | Maandag, november 27, 2006 11:22 |
| Dat laatste ... Heel sterk verwoord en overgebracht. Chapeau. Liefs en toch een fijne maandag, sunset |
|
| arie.v.d.zalm: | Maandag, november 27, 2006 10:59 |
| mooi http://home.verstel.nl/a.albers |
|
| hiljaa: | Maandag, november 27, 2006 09:40 |
| sterk! verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
| switi lobi: | Maandag, november 27, 2006 09:33 |
| Wat een bijzonder en rakend gedicht.... Lieve groet en een dikke kus, liefsliefs....switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2006 | ||
| Thema's: | ||