loop naar de maan!
Donder op!
Loop naar de maan!
Schreeuwde ik.
Ik heb nog tijd
rustig aan…
Geeuwde jij.
Dit smaakte naar meer
zout, bitter, zoet
tegelijkertijd
Kousen vlogen
letterlijk om de hoek
knopen afgerukt
hoewel onvrijwillig,
verhuisden kasten
met de stroming mee.
Spaar me je liefde
ik hoef geen uitleg.
zuchtte ik
Lieve schat,
het is tijd
ik ben nu weg.
Lachte jij
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, november 29, 2006 22:06 |
| * de maan neemt met mij de tijd, kijk eens bofkont hoe vol van ver zij langs mijn geeuwen glijdt, terwijl jij vallende sterretjes schiet en hela hola nova ontploft. * hans |
|
| Dorien.: | Woensdag, november 29, 2006 21:41 |
| Ik ben al onderweg, en jij? |
|
| kerima ellouise: | Woensdag, november 29, 2006 19:31 |
| heftig...maar erg knap neergezet !!! een dialoog naast en door elkaar...en met een glimlach gelezen ! liefs, kerima ellouise |
|
| Oorlam: | Woensdag, november 29, 2006 14:40 |
| hehehe ferm, fiks, vitaal! | |
Over dit gedicht
| Auteur: *zwarte schaduw* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 29 november 2006 | ||
| Thema's: | ||