eenzame man zit stil uit zijn raam te gluren
ook geen teken of bezoek van de geburen
zijn dagen aleen door te gaan
niemand ziet hem zitten of staan

tranen vloeien over zijn grauw gezicht
zijn gedachten bij zen vrouwtje
die al jaren is overleden
maar de eenzame man kan haar niet vegeten

kinderen heeft hij niet
alleen nog een verre nicht
maar slecht te poot
kan hij zich niet verzetten
ja hij moet ook opletten
voor het vallen

ee tasje koffie en dan heel de dag tv
neen valt voor de oude man niet mee
zijn laatste woord dat hij zij
neem me mee aar de engelen

daar is mijn vrouw
waar ik zoveel van hou
hij sloot zijn ogen
toen ging hij naar de hemelpoorten

toen zag je een lach op zijn gelaat
en was vetrokken naar daar
hij voelt zich nu nooit meer alleen
de wamte en liefde die hem weer toekwam

dat was zijn hoop
nu is hij bij zijn vrouw
en vrienden die hem met liefde
en warmte weer kunen omringen


wat eenzame mensen toch lijden kunnen