onzeker in het nu
onzeker in het nu
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
leven in een eigenheid
doorweven met onzekerheid
gedragen in geborgen leven
verborgen door eenzaam streven
een stilte soms in geest
verdriet door vergeten woorden
verlangen soms naar de dood
als angst jou inner stoort
niet weten meer wat gisteren was
besef vandaag voor morgen bang
gegeven strijd verloren
bij hemel wil jij horen
~~~~~~~~~~~~~~
een woord een daad weet niet meer wat of hoe
ze leven een eigen leven dementeren met verloren doel
knufliefs
Reacties op dit gedicht
| mums: | Dinsdag, december 05, 2006 23:52 |
| rakend herkenbaar meid..... liefs mums |
|
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, december 05, 2006 23:37 |
| heel rakend en treffend geschreven...en schitterend geschreven kus en liefs Jannie |
|
| Herman Coppens: | Dinsdag, december 05, 2006 22:39 |
| Wazige slierten die voorbij starende ogen zweven, hier zo zacht en liefdevol begrijpend beschreven. Knuffelgroetjes, Herman. |
|
| kerima ellouise: | Dinsdag, december 05, 2006 22:04 |
| mooi weergegeven Hiljaa...het blijft een hopeloze strijd tegen vergeten...een leven in ''fragmenten''... liefs, kerima ellouise |
|
| erje: | Dinsdag, december 05, 2006 21:38 |
| de meeste mensen die dementeren hebben dat niet door en beleven toch nog wel plezier maar er zijn er ook die liever naar onze lieve heer gaan, liefdevol geschreven liefs erje |
|
| lommert: | Dinsdag, december 05, 2006 21:18 |
| ik ken jou van de fraks gedichten om mensen te helpen, te verlichten dat is een zware taak en ik zeg vaak ik doe niet meer dan kadootjes geven dat is al jaren zo gebleven en in die paar dagen in de week ga ik weer naar mijn eigen streek daarom op deze laatste dag op je werk een gouden vlag met een hand vol pepernoten uiteraard dat ben je meer dan dubbel waard die ouwe nog ff;) |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, december 05, 2006 20:58 |
| ja dat is zo als de dementie toeslaat een sluipmoordenaar van het brein zeg ik altijd maar, het is zo triest de mensen zo te zien, liefs Cobie |
|
