Ik heb het mij gepermitteerd
te gaan denken
over het vergaanbare,
de vergankelijkheid.
Niet dat ik er door beangstigd
word of onzeker
neen, het is uit pure
leer en nieuwsgierigheid.
Ik deed mijn ogen dicht
en dacht aan het
heel lang zijn der planeten
enfin het heelal.
Dan dacht ik aan de
mensen die hier leefden
en er nu niet meer zijn,
aan hun vooral.
Wat weten zij nu meer
Is de kennis nu kompleet
Of is er daar niet te definieren
stilte, niet besefbaar.
Want, schijnbaar moeten
wij wachten tot
op die speciale dag
dat iedereen het hoort blijkbaar.
Wat gebeurt er met
het huidige denken?
Waar gaan de gevoelens
dan naar toe?
Ik stop, want de vergankelijkheid
maakt mij ontzettend moe.
Ik pluk vandaag nog
zeker deze dag.
Niet omdat ik moet
maar omdat ik mag.
Mijn hele collectie klassiek
speelt door mijn verwarde hoofd.
Omdat ik dacht dat die
wat beterschap beloofd.
Dan maar "Blue Christmas" van Elvis
dat is ook niet mis.
Wat een droeve periode
de dagen voor Kerstmis.