Vaak liet je een tijd lang niks van je horen,
als ik dan naar je vroeg hadden we weer contact.
kletsten we uren lang, was het weer als tevoren.
Je kwam niet op mijn verjaardag,
je durfde niet zei je;
ik snapte het niet, jouw beklag.
Nu had je weer beloofd dat je contact op zou nemen,
eindelijk na anderhalve maand,
kreeg ik een kaart en een brief, zou je het nu menen?
Je zegt: "Ik ben bang voor mensen",
maar ik weet niet... is het waar,
of wil je het diep in je hart alleen maar wensen?
Je vraagt mij weer vrienden te worden als eerst,
maar ik wil geen vriendschap,
waar het éénrichtingcontact heerst!
Ik wil graag zeker weten;
Is het echt of hou je jezelf voor de gek,
heb je echt mensenvrees, zoals dat moet heten?
Misschien... dat ik je dan nog een kans geef!