een jas van regendruppels
'snachts liep ik
in de regen
Ik had een jas
van regendruppels aan.
Opeens kwam ik
mezelf tegen
Ik was op weg
naar de maan..
Dat kan niet,
zei mijn verstand.
’t Is te ver.
Je komt er nooit,
Zie je wel wat ik bedoel?
O jawel hoor ..
Sprak mijn hart
Als je maar leert kijken
met gevoel.
*nena*
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Woensdag, januari 23, 2002 00:01 |
| Ja, dit is om stil van te worden. Jouw "lopen naar de maan" krijgt betekenis. Dit bruist van goede moed. | |
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 18, 2002 01:18 |
| Daar liep ik dan mijn paraplu omhoog te duwen, zag er jezelf tegemoet komen lopen, met een glimlach als de luwte van de maan maakte ik de hemel open. |
|
| lovertje: | Donderdag, januari 17, 2002 20:46 |
| wow... prachtig!! als je ergens in gelooft, dan lukt het altijd!!!!! prachtig verwoord: leren kijken met je gevoel.. Ik ben helemaal sprakeloos | |
Over dit gedicht
| Auteur: nena | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||