De hemel is net als een blauwe waskuip
Waar de aarde in moest om zich te wassen
Doch Atlas zat hoogst waarschijnlijk in de zuip
In plaats van al op zijn sterren te passen

Na dat de mens pas geland was op de maan
Zag men die ster aan de hemel verdwijnen
Zij die met kerstnacht zo met ons was begaan
En waarna wij nu beginnen te kwijnen

Maar de mens die vond almaar meer en nog meer
Nieuwe zonnestelsels ergens ver gelegen
Doch dichtbij huis deed het heilig afscheid zeer
Zonder God nergens geen liefde geen zegen

De maan was het stopsel, de dop die afsloot
Dat mensenkennis ooit zou durven denken
Wat zijn wij nu in onze wijsheid toch groot
Niet wetend hoe het zich zou laten krenken