Weg!

Ik voel me blij, en ook weer niet
Ik voel geluk, maar ook verdriet
Het klinkt zo vreemd, dat weet ik wel
Maar met jou ben ik gelukkig, zonder jou is een hel

Jij gaf mij in die duistere tijd zo veel moed
Die dingen die gebeurd zijn, ik weet ze nog zo goed
Dat slaan, dat schelden, gemakkelijk was het niet
En daarnaast ook nog die wonden van verdriet

In een donkere kamer, een mes vol met bloed
Dat was niet de oplossing, niet zoals het moet
Toch ging het zo, toen ze me verliet
Die persoon in mijn hoofd, bestond niet


Niet meer, nooit meer, wat ze ook doet
Ik heb haar verdrongen voor nu en voorgoed
Maar nu was ik ben ik weer alleen en bang
Omdat ik wel naar een beetje liefde verlang

Het bloed op het mes, het wil maar niet drogen
Weer heb ik tegen mezelf gelogen
Want na die zeven jaar zou ik eindelijk stoppen
Met het krassen in mijn polsen en mijn gevoelens op te kroppen

Zal dit ooit over gaan, of blijf ik mezelf snijden?
Of vindt ik ooit iemand, die me kan begeleiden?
Mooi of niet, het kan me dan niet meer schelen
Want met haar, wil ik dan de rest van mijn leven delen.

(16 maart 2006)