weg
Terwijl ik naar mijn polsen staar,
Voel ik een brandend verlangen.
“Nee, ik mag niet,”
herhaal ik me steeds in mijn gedachten,
terwijl ik naar een mes grijp.
“Heb het ze beloofd.”
Zit ik daar dan uren,
het lijken wel eeuwen.
Het koude metaal zacht
over mijn aders laten glijden,
maar niet doorduwen.
Ik wil hier weg,
weg uit deze hel,
die andere mensen
‘het leven’ noemen.
Waarom verlies je telkens de
enige mensen die je begrijpen,
die oprecht van je houden?
Reacties op dit gedicht
| Marousia: | Zaterdag, januari 23, 2010 19:39 |
| aangrijpend schrijven. Liefs van Marousia | |
| Aminekuhh: | Zondag, februari 11, 2007 18:14 |
| het leven komt en gaat, en de beste gaan meestal als de eerste | |
| Disciple: | Zaterdag, december 23, 2006 00:27 |
| Mag niet? Slechte reden, dat zeker, maar we gebruiken ze toch allemaal... Goed gelukt, dit gedicht! | |
Over dit gedicht
| Auteur: weerwolfjuhn | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2006 | ||
| Thema's: | ||