Luchtige relatie
Huid aan huid
lig ik bij jou
te dulden dat
je mij verraadt.
Jij kent geen weg terug
jij moet altijd door
jij leeft mij kapot
jij weet altijd te lijmen.
Schouder tegen schouder
kom ik bij jou
honderden meters lucht
recht omhoog.
En dan zeg je nog
dat ik te zwaar ben.
lig ik bij jou
te dulden dat
je mij verraadt.
Jij kent geen weg terug
jij moet altijd door
jij leeft mij kapot
jij weet altijd te lijmen.
Schouder tegen schouder
kom ik bij jou
honderden meters lucht
recht omhoog.
En dan zeg je nog
dat ik te zwaar ben.
Reacties op dit gedicht
| Anton van Amerongen: | Vrijdag, december 22, 2006 09:38 |
| @Windwhisper: dat proef je goed! Liefs van Anton @Red one: het sarcasme en cynisme druipt er inderdaad van af. Liefs ook van mij. @Mobar, zeker, het is een biter gedicht. Groeten terug, Anton |
|
| Windwhisper: | Donderdag, december 21, 2006 23:47 |
| ik proef gekwetste bitterheid, liefs Cobie |
|
| red one: | Donderdag, december 21, 2006 22:52 |
| mooi verwoord, het sarcasme druipt eraf... tóch? liefs redje |
|
| mobar: | Donderdag, december 21, 2006 22:43 |
| Mooi gedicht, ook wel een beetje bitter. groetjes, Mobar. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2006 | ||
| Thema's: | ||