glanzende splinters
Nu jij
hier niet meer bent
En niets meer
aan jou herinnert
Nu zelfs
je geur
is verdwenen
Nu zoek ik jou
in mij.
En daar
zo diep
in mijn
overbevolkte
herinnering
Is dit
wat ons rest
Scherven
glanzende splinsters.
*nena*
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Woensdag, januari 23, 2002 00:05 |
| Je laatste woord is waarschijnlijk een vergissing. Kon je niet kiezen tussen splinters en gensters? Overbevolkt is wat zwaar, net voor herinnering. 'volle', misschien? Of: 'drukke'? Heel sober, heel aangrijpend gezegd. |
|
| sleepless: | Zondag, januari 20, 2002 14:42 |
| 'glanzende splinters', mooi omschreven. Herinneren is confronteren, met het verlies. Sterkte. |
|
| waterval: | Zondag, januari 20, 2002 02:12 |
| vooral die splinters...ze kunnen ongelooflijk pijn doen... mooi geschreven... |
|
| Hans Winter: | Zondag, januari 20, 2002 01:08 |
| Momenten worden van binnen fragmenten van degene die je mist, ongeborgen scherp als splinters door je vel. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nena | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||