Verlaten
Mijn bed is plotsklaps weer zo groot.
De rozen net wat minder rood.
Mijn deken houdt me niet meer warm.
Mijn hart slaat steeds opnieuw alarm.
Je hebt me hier alleen gelaten.
En dat valt niet meer goed te praten.
Je zei dat je mijn maatje was.
Maar onze liefde was van glas.
Mijn gesprek met een andere jongen.
Heeft jou gevoel voor mijn verdrongen.
Je gaf toe aan je jaloezie.
Dat is waarom ik je nooit meer zie.
Je bent kwaad zonder te weten,
Dat ik hem zei dat ik jou nooit zou vergeten!
De rozen net wat minder rood.
Mijn deken houdt me niet meer warm.
Mijn hart slaat steeds opnieuw alarm.
Je hebt me hier alleen gelaten.
En dat valt niet meer goed te praten.
Je zei dat je mijn maatje was.
Maar onze liefde was van glas.
Mijn gesprek met een andere jongen.
Heeft jou gevoel voor mijn verdrongen.
Je gaf toe aan je jaloezie.
Dat is waarom ik je nooit meer zie.
Je bent kwaad zonder te weten,
Dat ik hem zei dat ik jou nooit zou vergeten!
Reacties op dit gedicht
| Demolina: | Donderdag, december 28, 2006 13:16 |
| heel mooi. en erg herkenbaar! liefdes verdriet is erg. knuf demi |
|
| ×Sanne×: | Donderdag, december 28, 2006 11:26 |
| Echt supermooi! Ik krijg er bijna tranen van in mijn ogen, haha. ''''De rozen net wat minder rood'''' -- Echt mooi gezegd. Kuzzie van Sanne |
|
| *)(*MichellE*)(*: | Donderdag, december 28, 2006 11:10 |
| haay mensen zoals je ziet is dit mijn gedichtje.ik zou heel graag wat reactie en opbouwende kritiek willen dat geeft mij de mogelijkheid om hierin verder te gaan Kus Michelle | |
Over dit gedicht
| Auteur: *)(*MichellE*)(* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 december 2006 | ||
| Thema's: | ||