Omstoten.
Omstoten.
Ik denk iedere keer: “Bij onze volgende ontmoeting
zal mijn hart wel bonken, zal ik wartaal uitslaan,
ik zal struikelen en alles omstoten,
alle mensen zullen omkijken en me uitlachen
en bespotten en op straat zullen ze me
nog dagen herkennen en nawijzen.”
Maar niets is minder waar:
het hart bonkt weliswaar alle dagen van te voren,
maar elke keer zodra ik je zie veranderd dat alles,
een kalmte van uit het niets valt dan over mij,
en met een schaamteloze vanzelfsprekendheid
volg ik je, alsof je hier altijd was.
Reacties op dit gedicht
| dichterbij: | Zaterdag, januari 06, 2007 10:58 |
| voor degene waarvoor het bestemd is, een mooi gedicht. Schitterend dat iemand zo voor je schrijft warme groet |
|
| vampia luna venus: | Zaterdag, januari 06, 2007 10:21 |
| erg mooi mooi keerpunt enzo graag gelezen luna |
|
| sunset: | Zaterdag, januari 06, 2007 10:19 |
| Een mooi liefdesgedcit. Ik heb het graag gelezen. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Peterdw. |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||