Eikenbos
Diep beneden, onder aan mijn bast
leunde een mensewezen en de
ogen gingen langzaam toe.
Het was of er een blad viel op de
vensters van het menselijk wezen.
Raakte het zacht en subtiel tot in
de ziel.
Het hoofd lag tegen mijn bast en
een zachte trek lag over de mond.
Het hunkeren naar geluk.
Langzaam kwam daar het moment
van innerlijke rust.
Het mensewezen sliep.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zondag, januari 07, 2007 16:05 |
| Zachte pracht... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Windwhisper: | Zondag, januari 07, 2007 13:06 |
| mooi en ontroerend, lief Cootje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||