op de vlakte
Op de vlakte onherbergzaam
zoek ik mezelf in het zand
de kiezels kussen de cactussen
en de eenzaamheid zingt haar lied
Mijn moed begraven in de diepte
de horizon verblindt mijn kijk
en fata morgana’s wagen het niet eens me
voor te liegen- de waarheid is al hard genoeg
Oases uitgedroogd tot de laatste druppel
en de palmen staan troosteloos verbonden
met de grond die me draagt tot ik de kracht vind
om te gaan met de wind en weer te knokken
Voor mijn eigen leven
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Maandag, januari 08, 2007 07:20 |
| En dat gaat je zekers lukken, zeg ik hoopvol en met vertrouwen. Liefs Cobie |
|
| rob de boer: | Maandag, januari 08, 2007 00:36 |
| XXX | |
| M@rcel: | Maandag, januari 08, 2007 00:30 |
| herkenbaar mooi verwoord en geschreven maar blijf vooruit kijken dan komt het licht en kun je weer genieten in het leven Liefs M@rcel |
|
| wijnand.: | Maandag, januari 08, 2007 00:28 |
| dit is prachtig een van je betere | |
| vivika: | Maandag, januari 08, 2007 00:22 |
| *zucht* herkenbaar :( dikke knuff Q |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||