en toch
zomaar
kwam ik je tegen
je zei je naam
maar ik luisterde
al lang niet meer
wat in jouw ogen
me bij de keel greep
zal ik nooit weten
maar dat deert niet
want we zijn
nooit meer alleen
en toch
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, januari 23, 2007 11:07 |
| Poe hé. Toppie dit. Chapeau. Liefs en fijne dag verder, sunset |
|
| hiljaa: | Dinsdag, januari 23, 2007 10:00 |
| zomaar gelezen... sterk verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
| switi lobi: | Dinsdag, januari 23, 2007 08:33 |
| Oef...een aangrijpende diepgang... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Innerchild: | Dinsdag, januari 23, 2007 07:45 |
| En toch ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 23 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||