Even dacht ik
dat de wereld stil bleef staan.
Toen je vertelde
dat je weg wou gaan.

Zo maar weg
na al die jaren samen leven.
Na heel dat
wondermooie leven.

De mooi gekleurde
wanden van ons huis.
De gezelligheid
van mijn aanbeden thuis.

Niets was nog
van enerlei waarde.
Zoals gedroogde
en gebarste aarde.

Muziek was enkel
nog een geschreven woord.
Mijn stabiliteit
opeens brutaal verstoord.

Mijn beenderen
raakte zonder kraakbeen.
Mijn spieren werden
slap en willoos van alleen.

Geen enkel filmscenario
kon triester zijn.
Ik zag een danser
met een belleloze tamboerijn.

Even dacht ik dat
de wereld stil bleef staan.
Toen ben ik huiverend
en zwetend op gestaan.

Ik hoorde je
onder in de keuken bezig.
Ik omarmde je
en kuste je dankbaar en hevig.