Ongewoon verwend!
Zoveel pijn, leed, verdriet laten zij me
door toekomstloze oogjes zien, voelen;
vechten zullen ze hun leven lang, zonder
ook maar een dag kind te zijn zoals
een ieder wil. Angst wordt in mijn hart geschoten,
maar voel me hopeloos en klein; ik kijk naar
huilende kinderoogje en zie machteloos toe
hoe zij knokken voor de dingen
die wij gewoon krijgen; we zijn verwend!
door toekomstloze oogjes zien, voelen;
vechten zullen ze hun leven lang, zonder
ook maar een dag kind te zijn zoals
een ieder wil. Angst wordt in mijn hart geschoten,
maar voel me hopeloos en klein; ik kijk naar
huilende kinderoogje en zie machteloos toe
hoe zij knokken voor de dingen
die wij gewoon krijgen; we zijn verwend!
Reacties op dit gedicht
| Lifeless: | Vrijdag, februari 02, 2007 11:59 |
| zo! prachtig!! moet je opsturen naar WarChild hey! |
|
| annickske: | Zaterdag, januari 27, 2007 12:57 |
| stilmakend zeer mooi verwoord heb er haast geen woorden voor zo droevig mooi geschreven groetjes annick |
|
| kleinmeisje: | Zaterdag, januari 27, 2007 11:01 |
| nou dat zijn we zeker,wij hebben geluk dat we in vrede en rijkdom leven,het is triest dat het zo is dat andere bijna geen leven hebben,altijd angst en verdriet en pijn.liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elise, | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||