Ogen
Ogen die hebben geschreid.
Ogen door weemoed ingewijd.
Ogen die hunkeren door een
groot gemis.
Ogen die staren door droevenis.
Zij vertegenwoordigen het
leven.
Want die ogen zullen eens
spontaan.
Van grote smart naar geluk
kunnen gaan.
Want eens als ze zijn
uitgeschreid.
Zijn ze ondanks al het leed.
Ogen die kunnen lachen.
Om andere geen pijn te doen.
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Vrijdag, februari 02, 2007 02:51 |
| Weer een heerlijk gedicht. Knuffie Cobie Slaap lekker kanjer |
|
| Claire Q: | Vrijdag, februari 02, 2007 01:12 |
| Hmm puur & zacht! liefs en een fijne nacht en vrijdag! |
|
| dichterbij: | Vrijdag, februari 02, 2007 00:19 |
| er zal zeker weer een ander moment komen en je weer gelukkig bent. vooral positief blijven lieve groet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||