Op het bankje in Madrid
Zachtjes nader ik
het koppel wat daar zo zit
ik probeer ze niet te storen
daar op dat ene bankje in Madrid
Met een ondergaande zon
kijken ze verlangend naar elkaar
ze voelen beiden de liefde
want die is in het leven zo onmisbaar
Knuffelend zitten ze
bijna in elkander
er is niets wat niet werkt
zij hebben geen tegenstander
Wanneer de zon bijna onder is
is één blik genoeg
zij kruipen zo lekker het bed in
tot morgenochtend vroeg
Jaloerse blikken
komend van mijn kant
sta ik daar bijna te huilen
omdat ik ook verlang
naar zo’n teder iemand
Reacties op dit gedicht
| rovago: | Maandag, februari 05, 2007 06:53 |
| Gelukkig is het fictie want jij vind beslist iemand die jou die tederheid kan geven. Liefs. Den bompa. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Joyce- | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||