wintermorgen
als een vlucht meeuwen aan de blauwe hemel
de vleugels onbewogen
met geen trilling
in de lucht
en daaronder de percelen
bont en gezoomd
in witte
nevel
het geluk
spoorloos
zwevend
in uitgestrekte ruimte
en overal
horizon
alleen de grijze sparren
met de weg ertussen
hebben duizend voeten
in de grond
en huilen
in de wind
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, februari 06, 2007 10:04 |
| Prachtig tonend meenemend natuurgedicht dat je hier overbrengt. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||