Ontbonden
Ik verschuil me in de stilte van je hart
- het niet kloppen lijkt voor even kloppend
mijn omgeving kent mij niet langer
vrienden verloren glans in mijn ogen
verstomden door mijn woordenstroom
mijn omgeving kent mij niet langer
vrienden verloren glans in mijn ogen
verstomden door mijn woordenstroom
en nu ik zwijg is er slechts eenzaamheid
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Woensdag, februari 07, 2007 16:03 |
..en in die eenzaamheid zul jij jezelf weer terugvinden. kus! |
|
| Peter van Tiel: | Woensdag, februari 07, 2007 11:47 |
| Komt wel weer goed. De tijd heelt alle wonden. Ik geef je een dikke troostknuffel. Peter. |
|
| sunset: | Woensdag, februari 07, 2007 10:03 |
| Gewoon treffende voelbare verwoording. En ik kan niets meer dan je oprecht warm omarmen. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
| switi lobi: | Woensdag, februari 07, 2007 08:43 |
| ik hoop dat jouw leegte zich weer vult...met warmte en liefde. Kus Liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||