een blauw bestaan
(ocean pulls me close)
het is bar koud
en de wind snijdt
diepe groeven in
mijn gaaf gezicht
ik scherp mijn ogen
voor het witte licht
dat ze schroomloos
in mijn wezen spuwt
dus begin ik te graven
in de zon
onder het water
door de grond
en traan me
een weg
naar haar hart
en zij, de zee
zij baart me
weer opnieuw
en schenkt me
haar leven
een blauw bestaan
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Vrijdag, februari 09, 2007 13:39 |
| This sounds like an indigo-child ... liefs - dat zeker ana |
|
| Innerchild: | Vrijdag, februari 09, 2007 12:55 |
| Een mooie reeks ... soms adembenemend soms rustgevend maar altijd zoekend ! Lievz, M. |
|
| sunset: | Vrijdag, februari 09, 2007 10:42 |
| En geluk, zeker weten. Heel veel geluk. Mooi dit, zo warm liefdevol mooi. Liefs en fijne vrijdag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||