Daar staat ze dan alleen op het schoolplein
Niemand staat bij haar, ze voelt zich niet fijn
Een naar gevoel, maar ze is er wel aan gewend
"dat komt, omdat je anders ben"
Niemand wil met haar spelen
En ja zandkasteeltjes alleen bouwen elke dag gaat erg vervelen
Trug in de klas berteld juf een verhaal
Over een meisj die ziek is en daarom ook kaal
Ze voelt 19 paar oogjes naar haar toe draaien
Kon dit gevoel maar als de wind en de blaasjes wegwaaien
"het meisje heeft een ziekte die kanker heet"
Juf: "kanker wat betekend dat.? Is hier iemand in de klas die dat weet?"
Het blijft dood en doodstil
"is er niemand die dat vertellen wil.?"
Aangekeken en aangestaard voelt het meisje zich weer
Onzeker en zachtjes zegt het kleintje: "juf, ik weet het niet helemaal meer"
Na even na te denken: "je haren gaan dan gewoon weg en het doet pijn, niet zo veel"
Met grote ogen kijken en luisteren de kindjes naar het meisje
met een brok in haar heel
"goedzo.!"beloont juf haar.
:heel goed dat is helemaal waar.:
Een klein lichtje gaat in haar ogen stralen
Later komt mama haar van school halen
Op de weg lopend trug naar huis denkt ze aan die dag
Daardoor komt er een twinkeling in haar ogene, op haar gezicht
een lieve lach
Één stoeltje blijft er leeft de volgende dag in de klas
De kinderen kijken verbaast en merken iets , juf zegt:" pak
allemaal maar je vast je tas"
Als iedereen zit rolt er een traan over juf haar wang
Den kinderen kijken nu erg geschrikken en bang
Ze wil tegen de kindjes beginne te praten maar het lukt niet
Dan roept er een jochie: "heeft haar mama nu veel verdrietr.?"
"natuurlijk niet stommert ze is bij de starren in delucht.!"
Ze voelt een brok in haar heel en de juf laat een diepe zucht