Ik voel me leeg zonder jou,
want je zat toch in me.
Ook al was het maar voor 12 weekjes.
Wat ik voelde is nu allemaal weg.
Soms ben ik blij, want wat was ik misselijk & had ik buikpijn.
Maar ook blijf ik verdrietig, want het was mooie pijn.
Ik had echt geen andere keus, ik moest je wel laten gaan.
Heel graag zou ik je hebben gehouden, maar ik ben pas 17 & heb je gewoon echt niks te bieden.
Ik heb mezelf geen eens wat te bieden, dus laat staan jou.
Maar toch vind ik het elke ochtend als ik wakker word weer moeilijk.
Moeilijk om te weten dat ik niet misselijk zal zijn of worden.
Moeilijk om weer tegen zon lange dag aan te hikken.
& moeilijk, omdat ik niet weet of jij nu wel gelukkig bent.