papa is dood
onpeilbaar diep
peinzend in de verte
op zijn kleurrijk plankje
dobberend dichtbij
deinend op de golven
dreinend in zijn hoofd
gejoel op het strand
als wind aan hem voorbij
even is er niets
alleen het verstilde beeld
van dat broze
ventje
eenzaam afstekend
tegen
de oneindige zee
peinzend in de verte
op zijn kleurrijk plankje
dobberend dichtbij
deinend op de golven
dreinend in zijn hoofd
gejoel op het strand
als wind aan hem voorbij
even is er niets
alleen het verstilde beeld
van dat broze
ventje
eenzaam afstekend
tegen
de oneindige zee
Reacties op dit gedicht
| dichterbij: | Vrijdag, februari 16, 2007 16:44 |
| hieruit spreekt heel veel verdriet. ik wens je sterkte lieve groet |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, februari 16, 2007 12:23 |
| wat intens verdrietig, Ik geef je maar een troostknuffel Liefs Cobie . |
|
| *manenschijn*: | Vrijdag, februari 16, 2007 11:38 |
| stilmakend | |
Over dit gedicht
| Auteur: visserman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 16 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||