Dochters
DOCHTERS.
Jullie gezichten weer voor mij te zien.
Jullie te horen praten.
Wat doet het mij allemaal pijn.
Ik ben sterk om zonder jullie verder te leven.
Maar in werkelijkheid lukt het mij niet.
Hoe kan ik jullie vergeten.
Hoe kan ik jullie uit mijn geheugen wissen.
Hoe kan ik mijn verdriet kwijtraken.
Hoe kan ik respect voor jullie blijven behouden.
Hoe kan ik voorkomen, om niet in wrok om te kijken.
Hoe kan ik voorkom, om niet jullie vader te zijn?
Het lukt mij allemaal niet!
Weten jullie waarom?
Omdat ik nu zelfs, na dat ik jullie 11 jaar niet heb gezien, nog altijd zielsveel van jullie hou!
Jullie gezichten weer voor mij te zien.
Jullie te horen praten.
Wat doet het mij allemaal pijn.
Ik ben sterk om zonder jullie verder te leven.
Maar in werkelijkheid lukt het mij niet.
Hoe kan ik jullie vergeten.
Hoe kan ik jullie uit mijn geheugen wissen.
Hoe kan ik mijn verdriet kwijtraken.
Hoe kan ik respect voor jullie blijven behouden.
Hoe kan ik voorkomen, om niet in wrok om te kijken.
Hoe kan ik voorkom, om niet jullie vader te zijn?
Het lukt mij allemaal niet!
Weten jullie waarom?
Omdat ik nu zelfs, na dat ik jullie 11 jaar niet heb gezien, nog altijd zielsveel van jullie hou!
Reacties op dit gedicht
| kleinmeisje: | Woensdag, februari 21, 2007 20:50 |
| knap verwoord,lijkt me logisch dat je ze nooit vergeet,wat wreed om ze zo lang niet te mogen zien.liefs en sterkte | |
| dichterbij: | Woensdag, februari 21, 2007 17:39 |
| dat zal altijd zo blijven. een bloedband kan nooit verbroken worden. probeer met elkaar te praten en weer bij elkaar te komen sterkte en succes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ecos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 21 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||