tranen branden
de tranen branden achter mijn ogen
ik weet dat ik moet gaan nu
eigenlijk ben ik al te laat
maar geen molecuul in mijn lichaam
wil bij je weg en mijn geest treurt
de zilte druppels vallen in sporen
zoals een rivier stroomt van de berg
naar de open zee- met op de bodem
al blijf ik liever aan de top met je
ik zal afdalen naar mijn dorp
om eens terug te keren en te blijven
Reacties op dit gedicht
| *tientjeuh: | Donderdag, februari 22, 2007 13:43 |
| Prachtige woorden.. Sterkte! Dikke zoen XxX |
|
| Cora (ZIJ): | Donderdag, februari 22, 2007 13:18 |
| extra knuffel, meid meid, t is heftig, | |
| micina: | Donderdag, februari 22, 2007 13:16 |
| Prachtig meid! Je woorden stromen mooi. En hopelijk is die tijd er snel! Liefs |
|
| sunset: | Donderdag, februari 22, 2007 12:58 |
| Wohw. Rakende verwoording. Liefs en knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||