aardse empathie
zo vereenzelvigd
en zo dichtbij
schuift de aarde
zijn schaduw
en ook zijn zintuigen
aan ons voorbij
het zijn de bloemen die bloeien
maar nooit de hemel raken
het zijn de stenen die sterven
op de koude vloer
maar 's nachts rollend en ketsend
over ons waken
het zijn de dromen die lachen
in het zachte schemerlicht
en de dagen die korten
in een vergezicht
maar zo vereenzelvigd
en zo dichtbij
schuift de aarde opnieuw
zijn schaduw
en ook zijn zintuigen
aan ons voorbij
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, februari 24, 2007 22:57 |
| erg mooi beeldgedicht !!! knappe strofes...ik ben aan t lezen welke ik de mooist vind...maar ze zijn allemaal mooi in deze cirkelende beweging van schaduw waar zintuigen soms schuilen achter deze beleving ! liefs, kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: soulstorm | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||